Στις 10 Αυγούστου 1964, ο πρώτος Διοικητής της 31 ΜΚ, ο άνθρωπος που οργάνωσε την πρώτη Μονάδα Καταδρομών στην Κύπρο, Ταγματάρχης τότε Γεώργιος Καρούσος, απέστελλε γράμμα στις μάνες των ηρωικά πεσόντων στις μάχες της Τηλλυρίας. Είχε προηγηθεί η ορκωμοσία των πρώτων νεοσυλλέκτων στρατιωτών της 31 ΜΚ και η απονομή του πράσινου μπερέ στις 2 Αυγούστου 1964 και αμέσως μετά οι μάχες στην τοποθεσία Λωρόβουνος στις 7 Αυγούστου, με τους Τούρκους και Τουρκοκύπριους στασιαστές.
Ο Ταγματάρχης Καρούσος, στην ημερήσια διαταγή του στις 2 Αυγούστου 1964, αναφέρει προφητικά: «Στρατιώτες, χαράξαμε του Εθνικού μας δρόμου το μήκος. Θα τον βαδίσουμε τώρα κι ας στέκει σκληρός. Δεν θα γυρίσουμε πίσω στρατιώτες. Οι Έλληνες ποτέ δεν γυρίζουν. Έλληνες είμαστε κι ενωμένοι σαν Έλληνες θα κερδίσουμε τη ζωή, ξεμολύνοντας τα άγια μας χώματα. Κι αν τύχει στην πορεία μας αυτή να χαθούμε, θεία η Δάφνη, ως Έλληνες θα πεθάνουμε». Το τίμημα της μάχης που θα ακολουθήσει στις 7 Αυγούστου 1964, θα είναι βαρύ.
Η Μοίρα, χάνει τρία παλικάρια της. Στην ημερήσια διαταγή του Διοικητή στις 10 Αυγούστου 1964, αναφέρεται: « Διαγράφονται σήμερα της δυνάμεως της Μονάδας, οι πεσόντες επί του υψώματος Λωρόβουνου της Τηλλυρίας Κύπρου, κάτωθι Αξιωματικοί και οπλίτες: Υπολοχαγός Παπαγεωργίου Νικόλαος Διοικητής του 33ου Λόχου Ορεινών Καταδρομών. Στρατιώτης Απλητσιώτης Γεώργιος. Διαβιβαστής καταδρομών του τμήματος υποστηρίξεως. Στρατιώτης Κουσουλίδης Μιχάλης. Οπλοπολυβολητής του 33ου Λόχου Ορεινών Καταδρομών. Νεκροί της Μονάδας μας. Σβήσατε θεληματικά την πνοή σας στο άνθισμα μιας πανέμορφης νιότης, προσφέροντας στο βωμό της πατρίδας μας τη ζωή σας. Δεν έχετε εσείς την ανάγκη των λόγων μας και ούτε προσμένετε κλάματα. Όμως εμείς, θαμπωμένοι από το μεγαλείο και εκστατικοί μπροστά στο τόλμημα, παίρνουμε θάρρος, για να μιλήσουμε πρόσημα στον καθένα σας και να προσφέρουμε ένα φόρο τιμής στις παραδεισένιες ψυχές σας ».
Την ίδια μέρα αποστέλλει γράμμα «ΤΗΛΛΥΡΙΑ-ΚΥΠΡΟΥ 10.8.64. Σεβαστή μας, πονεμένη Μητέρα», απευθυνόμενος στις μητέρες των πεσόντων στις μάχες. Την μάνα του κάθε ηρωικά αγωνιζόμενου νέου στην Τηλλυρία που έχασαν τα παιδιά τους. Στην επιστολή αυτή αναφέρει: «Ο Διοικητής, οι Αξιωματικοί και οπλίτες που προχθές στη μάχη ΚΟΚΚΙΝΑ – ΚΥΠΡΟΥ έχασαν τον γενναίο τους σύντροφο γιο Σας, ανοίγουν την ψυχή τους διάπλατη για να δεχθούν με ευλάβεια τον απέραντο πόνο Σας.
Δεν υπάρχουν λόγια παρηγοριάς, Σεβαστή μας Μητέρα. Υπάρχει όμως μια παμμέγιστη περιφανής, ένας θαυμασμός και μια έκσταση, που ποτέ κανείς δεν θα νιώσει, όσο εμείς που ζήσαμε δίπλα στον γιο Σας. Που γνωρίζουμε την λιονταρίσια καρδιά του. Που δεχθήκαμε το τελευταίο υπερκόσμιο χαμόγελο και παρακολουθήσαμε μπρος από τις ανοικτές αγκάλες μας το φτερούγισμα της αγιασμένης ψυχής του στο ξεκίνημα της για το μεγάλο ταξίδι».
Σαράντα χρόνια μετά, την 1η Αυγούστου 2004, στα αποκαλυπτήρια του μνημείου πεσόντων της μάχης της Τηλλυρίας, ο Στρατηγός Γεώργιος Καρούσος αναφέρει:
« Σας βεβαιώνουμε, νεκροί συμπολίτες μας, ότι είμαστε έτοιμοι να λογοδοτήσουμε για τον απρόσφορο θάνατο σας. Έτοιμοι για όλα, όταν σε λίγο εκμετρώντας τον βίο μας, βρεθούμε απέναντι σας. Αλίμονο στους ανέτοιμους που ζουν με τις ψευδαισθήσεις ότι θα αποφύγουν το κολαστήριο της αδέκαστης ιστορίας, που επέρχεται ως καταλύτης και κριτής αδυσώπητος, για όσα έπραξαν εις βάρος αυτών που τους εμπιστεύτηκαν ».
Τα γεγονότα του Αυγούστου 1964, είχαν καταδείξει τις Τουρκικές θέσεις και προθέσεις στην Κύπρο. Η Τουρκία θα χρησιμοποιούσε τους Τουρκοκύπριους για να εισβάλει και να διχοτομήσει το νησί, προετοιμάζοντας προγεφύρωμα στην περιοχή Τηλλυρίας και εκμεταλλευόμενη λάθη της δικής μας πλευράς. Η σφοδρότητα των βομβαρδισμών της Τουρκικής αεροπορίας, η χρήση σύγχρονου για την εποχή οπλισμού και βομβών ναπάλμ, καταδείκνυαν επίσης την στρατιωτική προετοιμασία των Τούρκων και Τουρκοκύπριων εξτρεμιστών από την ίδρυση της Κυπριακής Δημοκρατίας μέχρι εκείνη την χρονική στιγμή. Αυτό που η Τουρκία επιχείρησε αλλά δεν κατάφερε το 1964, το πέτυχε δέκα χρόνια μετά, συνεπεία λαθών της δικής μας πλευράς και του προδοτικού πραξικοπήματος της χούντας των Αθηνών το 1974.
Οι μάνες των νεκρών μας της Τηλλυρίας, που ακολούθησαν την δοξασμένη αιώνια πορεία, δεν θα ήταν οι τελευταίες που θα θυσίαζαν τα παιδιά τους για την ελευθερία της πατρίδας μας . Όπως τελευταίες δεν ήταν ούτε οι μανάδες των αγωνιστών της Ε.Ο.Κ.Α 1955-59. Χρέος και οφειλόμενη υποχρέωση μας, σαράντα πέντε χρόνια μετά την θυσία των παλικαριών μας στις μάχες της Τηλλυρίας και των δεκάδων θυμάτων αμάχων της περιοχής είναι να διατηρήσουμε άσβεστη την ιστορική μνήμη.
Άνδρες της 31 ΜΚ με τον Λοχαγό Κωνσταντίνο Μπεκιάρη,επιδεικνύοντας λάφυρα από την μάχη της Μανσούρας τον Αυγουστο του 1964
ΛΟΚΑΤΖΗΔΕΣ ΤΗΣ 31 Μ.Κ ΜΕΤΑ ΤΙΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΤΗΛΛΥΡΙΑ ΑΥΓ.1964
ΛΟΚΑΤΖΗΔΕΣ ΤΗΣ 31 Μ.Κ ΜΕΤΑ ΤΙΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΤΗΛΛΥΡΙΑ ΑΥΓ.1964 ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΔΕΚΤΟΙ ΜΕ ΕΝΘΟΥΣΙΑΣΜΟ ΑΠΟ ΚΑΤΟΙΚΟΥΣ
Από Ι.Α.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου